Eén dag na de wapenstilstand op 11 november 1918 belde de voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité, Pierre de Coubertin, met het Belgisch Olympisch Comité. Hij liet weten de vooroorlogse kandidatuur van Antwerpen voor de organisatie van de VIIe Olympiade in 1920 te willen steunen. Door de korte voorbereidingstijd en geldgebrek werd het een olympiade vol eigenaardigheden. Atleten kregen onderdak in Antwerpse scholen die tijdelijk waren verbouwd. De publieke belangstelling voor de meeste competities viel tegen. Alleen voetbal en boksen konden de Antwerpse bevolking bekoren. Sommige competities vonden ver buiten de stad plaats: zeilen en polo in Oostende, roeien in Vilvoorde, schieten in het legerkamp van Beverlo. Het uitvoerend comité van de VIIe Olympiade was verscheurd omdat de Feesten van Antwerpen de aandacht voor de Spelen wegkaapten. Na de Spelen bleef het Comité Exécutif met een enorme schuldenberg achter. De VIIe Olympiade ging de geschiedenisboeken in dankzij de invoering van de olympische vlag, de eerste olympische eed en de overwinning van de Belgen in de voetbalfinale. Toch zijn er veel meer olympische verhalen. Die bleven tot op heden grotendeels verborgen in archieven, bibliotheken en musea, maar dit boek brengt ze weer aan de oppervlakte.