De blikman gaat over Ellis, Annie en Michael die een speciale vriendschaps/liefdesrelatie met elkaar hebben. Ellis en Michael zijn reeds vrienden van in hun kinderjaren die naarmate de puberteit nadert verandert in iets meer. Door omstandigheden leert Ellis Annie kennen en ze trouwen. Annie sluit Michael in haar hart en ze leiden met drie een zorgeloos bestaan tot Michael uit hun leven verdwijnt. Dat is in het kort de voorgeschiedenis. Het boek behandelt twee delen. Het eerste gaat over Ellis die gebroken achterblijft nadat Annie tijdens een auto-ongeluk sterft. Hij sluit zich volledig af en leeft een beetje in zijn eigen wereld. Tot de dag dat hij besluit te stoppen met werken, het felbegeerde zonnebloem-schilderij van zijn moeder terugkrijgt van zijn vader en een doos krijgt waar Michael op staat. Het tweede deel gaat over Michael. Meer ga ik over dit deel niet verklappen want dan is de beauty van het verhaal reeds verklapt. Sarah Winman heeft een uitgesproken eigen schrijfstijl waar ik gedurende de eerste helft van het boek toch soms moest teruglezen. Waar deed het mij aan denken? Poëtisch, literair, overpeinzend? Ik kon er de vinger niet op leggen. Maar dan zit je ineens in het verhaal en lees je het boek in één keer uit. De blikman is in één woord prachtig. Het verlies, het geluk, de liefde, de ontdekkingen, de liefde voor kunst… je leeft mee met de gevoelens van Ellis en Michael, het verdriet van hen. Je houdt van Annie omdat zij Ellis en Michael zo graag ziet. Je houdt van alle nevenpersonen, zelfs van de vader van Ellis die met ijzeren hand regeert. En dan volgen de tegenslagen. Prachtig gewoon. Ik was nog maar halverwege het boek toen ik mijn oudste zoon een bericht stuurde dat hij De blikman moest lezen, zo overweldigd was ik door de beauty of it all. Aanrader dus!