Het Nederlandse prostitutiebeleid is volop in beweging. In 2000 is de wet aangepast om prostitutie te reguleren en misstanden te bestrijden. Sindsdien wordt bestaand beleid vaak gewijzigd. Tippelzones werden opgeheven, raamprostitutie teruggedrongen of volledig uitgebannen, het aantal clubs nam fors af. De positie van sekswerkers is er niet altijd beter op geworden. Nieuwe maatregelen hebben (te) vaak neveneffecten die illegaliteit, uitbuiting en het werken onder onveilige omstandigheden in de hand werken. Steeds meer sekswerkers verzetten zich dan ook tegen de ‘mensenhandel paniek’. Onder het motto ‘sekswerk is werk’ eisen ze het recht op om als normale beroepsgroep erkend en behandeld te worden. Fotograaf Martijn Heil bezocht vanaf 1993 tot eind 2017 (met tussenpozen) een groot aantal prostitutielocaties in Utrecht, Amsterdam en Rotterdam: steden die er elk een heel eigen prostitutiebeleid op na houden. Hij sprak met hulpverleners, bordeelhouders en sekswerkers die hij op hun werkplekken, vaak tussen de bedrijven door met open vizier in beeld heeft gebracht. Zonder de branche te romantiseren schetst hij een beeld van de doorgaans besloten wereld van sekswerkers en heeft hij gevolgen die het Nederlandse prostitutiebeleid heeft voor hun werkomstandigheden gedocumenteerd. Uitgangspunt is dat meerderjarigen die vrijwillig voor de prostitutie kiezen geen redding maar rechten nodig hebben en hun werk onder veilige omstandigheden moeten kunnen doen. Martijn Heil (1957) studeerde fotografie en vormgeving aan de academie voor beeldende kunsten Artibus in Utrecht (1985) en is actief als documentair fotograaf en als architectuurfotograaf. Zijn werk is o.a. gepubliceerd in Volkskrant Magazine, Het Parool, Nieuwe Revu, nrc.next en geëxposeerd op o.a. fotofestival Naarden en fotofestival Noorderlicht (Groningen) en opgenomen in een aantal fotoboeken waaronder Utrecht voor later, Act of Faith, Nationale Architectuurguide en 100 Contemporary Brick Buildings (uitgeverij Taschen). Voor de serie over Het Zandpad (over prostitutie in Utrecht) is hij in 1994 genomineerd voor De Zilveren Camera.