“Ik ben echt volledig de controle kwijt. De controle over het eten, over sporten en bewegen, over mijn lijf, over mijn functioneren op het werk en de controle over mijn gedachten. Mijn plan was een fitte, zwangere vrouw te zijn die gezond zou eten om een enorm gezonde baby op de wereld te zetten. Nou, het is nu allesbehalve dat.” In ‘Een bescheiden buikje’ doorbreekt Annemarie het taboe van moeite hebben met zwanger zijn, ook als er geen lichamelijke klachten zijn. Mede door haar eetstoornis, drang naar controle en perfectionisme is de 41 (plus 3) weken durende zwangerschap een ware strijd. De dagboekfragmenten geven een ongepolijst beeld van Annemaries gedachten over het veranderen van haar lijf, het loslaten van de controle rondom eten en sporten, en de angst voor de naderende bevalling. “Mijn buik is nu zichtbaar dikker aan het worden en dat vind ik heel erg moeilijk. Sterker nog, ik walg ervan. Ik vind mezelf echt niet mooi op dit moment. Ik haat het als mensen zeggen: ‘Nou, je ziet er goed uit, hoor!’ Ik zie er helemaal niet goed uit!” Zelf miste Annemarie in haar zwangerschap soortgelijke verhalen die steun, troost en houvast konden bieden, waardoor zij zich vaak alleen voelde in haar strijd. Ze deelt daarom niet alleen passages uit haar dagboek, maar kijkt ook terug op de periode en beschrijft hoe zij met deze gedachten aan de slag gaat. Door middel van verschillende tools en handvatten lukt het haar steeds beter om met de zwangerschap om te gaan. Dit boek is bedoeld voor ‘lotgenoten’, maar ook voor partners, ouders, vrienden en medewerkers in de zorg- en hulpverlening, zoals verloskundigen en psychologen. Met haar verhaal wil Annemarie laten zien dat uit elke situatie, hoe donker deze ook lijkt, ook positieve dingen te halen zijn.