De naamloze jongen en zijn vriend Jens zijn gered in een sneeuwstorm. In het gehucht waarin ze zijn opgevangen ontmoet de jongen een meisje met rood haar dat hij maar niet uit zijn gedachten kan zetten, wat er daarna ook op z'n pad komt. Eenmaal terug in de kleine havenplaats gaat de jongen naar het café met zijn eigenzinnige eigenares, Geirthrud, en Kolbein, de oude, blinde kapitein. De jongen is echter veranderd, hij laat zich niet meer zo door anderen leiden en neemt zijn eigen beslissingen. Hij kiest voor de liefde en niemand kan hem ervan weerhouden daarvoor te kiezen. Het hart van de mens gaat over wat het doel van het leven is, wat ons, mensen, maakt tot wat we zijn en wat geluk betekent. Stefánsson weet. Het hart van de mens zo te schrijven dat de warmte ervan afspat, het wordt weer lente op Ijsland en dat vormt een waardig eind van een meesterlijk epos.