Na een maand geleefd te hebben met de ziekte en met de angst, die door politieke uitspraken en mediabeelden werd versterkt: ‘Zou ik ook op de IC belanden en zelfs geen afscheid meer kunnen nemen van mijn geliefden?’, ging het toch wat beter, maar echt doorzetten wilde het nog niet. Een vriendin van me vroeg: ‘Ben je innerlijk al in gesprek gegaan met het virus? Wat wil het jou zeggen?’ Daaruit ontstond deze tekst. “Ik heb nu twee keer deze tekst gelezen, en ben stil en zeer ontroerd, wat een troostende scheppingskrachten. Het schenkt mij hoop en vertrouwen, nieuwe levensmoed, en een wegwijzer in dit hele proces. Een groot geschenk, niet in woorden uit te drukken hoe blij ik hiermee ben!” “Opnieuw heb ik deze prachtige conversatie gelezen, onder tranen van verwondering, blijdschap en dankbaarheid! Het is zo rijk en zo troostend dat ik het gevoel heb, dat het teveel is voor mij alleen, deze rijkdom, deze bron van genezing, van nieuw leven.”