Ouder worden is een voorrecht dat het Leven niet eenieder toebedeelt. Immers, wereldwijd sterven mensen op jongere leeftijd dan die de ouderdom doet kenmerken. In dit boek wordt een geïnspireerd beeld gepresenteerd op bezield en bewust ouder worden. Het is een boek met citaten over een groot aantal aspecten van het proces van bewust en met bezieling ouder en oud worden. Daarnaast bevat het passende door Marieke de Vrij zelfgeschreven poëzie. Een korte inleiding: Als je om je heen kijkt zie je oude zielen die in een jong lichaam wonen en jonge zielen in een oud lichaam. Je herkent ook mensen die tijdloosheid verankerd hebben in hun bestaan. Zij ervaren zielsbewust van jongs af aan uitrijping van hun eigen aard. De jaren die verstrijken kenmerken wel de leeftijd van het lichaam maar die komt niet overeen met de wijsheid van hun ziel. Ieder mens heeft een eigen unieke identiteit en daarmee een uniek leven. De verschillen tussen mensen en hun omstandigheden zijn immens en vormen een leerschool voor elk van hen. De caleidoscoop van ervaringen die we daardoor aan elkaar opdoen draagt de oproep in zich om op aarde bewú st bewust te worden van wie wij waarachtig zijn. Deze oproep tot bewustzijnsontwikkeling dragen wij mee tot aan onze laatste ademteug. Het proces van ouder worden verloopt in fasen. De ouder wordende mens kan verkeren in de lente van de ouderdom, in de zomer, de herfst of de winter. Niet immer is duidelijk vast te stellen in welke fase men is aangekomen. Hoop en negeren van signalen die het lichaam afgeeft doen mensen lang verkiezen zich in de lente en de zomer van de ouderdom te wanen. Echter onvermijdelijk zal men – terugkijkend – zien dat de dagen die achter hen liggen ook de kenmerken van de herfst en winter gaan tonen. Is men daarop voorbereid? Het ouder wordende lichaam wordt fijnmaziger. Verijling treedt steeds meer toe, ook in de psyche van de mens. De mens wordt kwetsbaarder maar ook meer geestelijk toegan- kelijk. Sommige zintuigen worden sterker, andere zwakker. Sensitiviteit voor al wat is groeit meer dan daarvoor en wordt tevens meer naar binnen gericht. Niet ieders leven is een blijspel van vermaak geweest en heeft rustig en ontspannen kunnen verlopen. Velen hebben obstakels op hun weg gevonden en anderen zijn zelfs verbijsterd geraakt door wat het Leven met hen voorhad. Beproevingen in vele variaties zijn op het levenspad gebracht als een uitnodiging om te komen tot een groter bewustzijn dan dat al eigen was. Het is daarom belangrijk stil te staan bij een aantal vragen: Is er liefde en mildheid ontstaan naar de fysieke eigenheid, ó ó k bij toetredende gebreken? Heeft men de moeite genomen het eigen leven te doorléven en de emotionele belasting die men opgelopen heeft te onthechten? Heeft in de verwerking van ál wat het Leven bracht Liefde centraal gestaan? Heeft de kracht van verbinden verschillen kunnen overstijgen en gezamenlijkheid kunnen uitnodigen ó f is bitterheid binnengeslopen, zelfmiskenning en veroordeling van anderen die jouw pad kruisten? Kan de ouderdom ook een gezegende levensfase zijn? De ouder wordende mens heeft het leven voor een groot deel geleefd. Aanvaardt hij de ouderdom als een gezegende gelegenheid om zijn leven uiteindelijk tot een afronding te brengen? Gehechtheid los te laten aan rollen die men eerder in het leven vervulde maar die nu niet of minder nodig of wenselijk zijn? Is men in staat de kwaliteiten die in het leven geactiveerd zijn nog in essentie in te zetten voor wat nu in het leven speelt? Kan dankbaarheid ontstaan naar het reeds afgelegde levenspad en kan de oogst van inzichten die het Leven gebracht heeft in de draagkorf van de tijd gelegd worden? Of blijven we verwijzen naar dat wat ons hinderde? Zijn we in staat uiteindelijk de dood met open ogen en hart tegemoet te treden, zonder schuldgevoelens, met afgeronde processen en dankbaar voor wat het Leven ons bracht? Hebben we bezield geleefd? Gehandeld en gesproken? Bemind en nabij geweest? Is onze ziel klaar om thuis te komen in de oneindigheid?