Buitenstaanders omschrijven Niran en Ada vaak als twee handen op één buik, maar niemand is op de hoogte van de verwijten, de kwetsende woorden en de figuurlijke klappen in het gezicht die ze elkaar over de jaren toedienden.

Ada voelde zich tijdens het opgroeien opgesloten en benauwd door de immense verantwoordelijkheden die een Turks meisje in Vlaanderen moet dragen. Haar broer hoefde zich geen zorgen moest maken over roddel en achterklap, maar Ada moest een voorbeelddochter zijn. En degelijk huwelijksmateriaal. Ze rebelleerde.

Niran voelde zich onbegrepen. Want het zijn toch altijd de moeders – de vrouwen – die de verantwoordelijkheid voor de opvoeding van hun dochters dragen. Niran besefte dat ze Ada moest redden uit de uitzichtloze poel van tradities en eer. Ze ontwaakte uit een droom, een wereld, waarin ze zich jaren geleden had neergelegd bij de rolpatronen in een patriarchale samenleving die ze onbewust had meegenomen naar haar nieuwe thuis in Vlaanderen.

Dit is het verhaal van twee sterke vrouwen die niet geloven in een lot, maar in hun eigen veerkracht. Twee vrouwen die de kracht van hun stemmen laten galmen in een wereld die enkel draait voor mannen.