Paul Gauguin (1848-1903) geldt als een der belangrijkste post-impressionistische en symbolistische kunstenaars van de moderne tijd. Zijn werk heeft grote invloed gehad op de twintigste-eeuwse avant-garde, in het bijzonder op Picasso en Matisse. In 1891 vertrok Paul Gauguin naar Tahiti, met het vaste plan om zijn leven als armlastig kunstenaar in Europa in te ruilen voor een bestaan dat «meer in harmonie was met de natuur» en niet werd ingesnoerd door «alles wat kunstmatig en conventioneel» was. Hoewel het eiland niet het onbedorven paradijs bleek waar Gauguin naar hunkerde, werd hij diepgaand geïnspireerd door de mensen, de cultuur, de levenswijze en de vrijere seksuele moraal. In 1893 keerde hij nog één keer terug naar Parijs, waar hij begon aan het wereldberoemd geworden verslag van zijn verblijf in Polynesië: «Noa Noa». Maar het werk was nog niet naar zijn zin voltooid toen hij het project achterliet en weer naar de Stille Zuidzee vertrok. Er verscheen uiteindelijk in 1901 een sterk bewerkte boekuitgave, zonder zijn toestemming en zonder de door hem voor «Noa Noa» gemaakte houtsneden, twee jaar voor hij op 54-jarige leeftijd, uitgeput door syfilis, overleed. In deze nieuwe uitgave is voor het eerst in Nederland de door Gauguin geschreven tekst samengebracht met de oorspronkelijk voor dit boek bedoelde houtsneden. «Noa Noa», met de dromerige mengeling van feit, fictie, verlangen, fabulatie, egotisme en menselijkheid, behoort tot een van de intrigerendste kunstenaarsboeken ooit gemaakt.