Het personage in Vage klachten is verzeild geraakt in het schemergebied tussen fictie en werkelijkheid. In zijn pogingen om weer greep te krijgen op zichzelf en de realiteit van alledag, zijn het vooral zijn emotievolle herinneringen die zich laten gelden. Herinneringen die hem in hun macht houden, maar die hem tegelijkertijd op weg helpen om weer in balans te komen met zichzelf en zijn omgeving. In een veertigtal verzen en commentaren voert de dichter ons mee op deze zoektocht die bij de lezer ongetwijfeld meer herkenning zal oproepen dan hij voor mogelijk had gehouden. Net als in Rivierklei (2008), Open op zondag (2010) en De Muze (2015) staat in deze bundel de verwoed zoekende mens centraal, maar waar in eerdere bundels het accent nog lag op de ervaring van de beklemming en eenzaamheid in het dagelijks leven, is in Vage klachten de ultieme poging om het heden te accepteren het hoofdmotief.