Met een allure die kracht en macht schreeuwde, eiste hij de aandacht op van iedereen om hem heen. Aandacht die hij wist te behouden met zijn knappe uiterlijk. In mijn lichaam begonnen tienerhormonen rond te razen en dat maakte het nagenoeg onmogelijk om weg te kijken. Zodra zijn betoverende ogen de mijne vonden ontdekte ik de duisternis die erin verscholen lag. Het riep zowel lust als angst in me op. Na onze korte ontmoeting, vol geladen intensiteit, was ik blij dat hij verdween. Hoe had ik ooit kunnen vermoeden dat hij terug zou komen om me op te eisen en de zijne te maken? Er was in die tussenliggende jaren dan wel niets aan zijn aantrekkingskracht veranderd, maar ook niet aan mijn angst. Een angst die bleef groeien naarmate ik leerde wie Mason werkelijk was. Zijn verwoestende duisternis maakte me blind voor de diepere gevoelens die ik voor hem koesterde. We konden elkaar niet vinden in onze onzekerheden net zo min als in onze verlangens. Wie had kunnen denken dat het zulke desastreuse gevolgen zou hebben?