Wanneer voelen voor een kind gevaarlijk is, groeit een dikke huid van denken… De poëzie van Lilian Hanekamp geeft een rauw en veelal schrijnend beeld van de wijze waarop zij zich staande heeft weten te houden tijdens een zeer onveilige jeugd. Een jeugd waarin haar alle eigenheid werd ontnomen en er voor haar geen bestaansrecht was. In treffende beelden en woorden geeft ze de lezer een inkijk in haar eigen binnenwereld als vluchtplek, soms illusies creërend om het uit te kunnen houden, met een beschermlaag van overschreeuwen, verdringen en aanpassen, vechtend tegen de geplante zaadjes van verdorvenheid en slechtheid. Hoewel er vele jaren van vergetelheid volgden, wist de kiem van haar eigenheid zich toch een weg naar buiten te banen als een vlammetje dat nooit echt is gedoofd. Het kleine meisje dat hunkert naar liefde met een drang naar expressie die niet is te weerstaan, heeft zich na een lange weg van struikelen en vallen, weer opstaan en opnieuw geboren worden, verenigd met de volwassen vrouw van nu. Het sluimerende verlangen, toen nog zonder toegang tot woorden, heeft nu de woorden gevonden, de erkenning gevoeld en de liefde ervaren. Hiermee is deze bundel een intiem en hoopvol geschenk voor ieder die het wil ontvangen.