Over het boek Voor een permaculturist klinkt dit boek werkelijk als muziek in de oren, het geeft een prachtige blik op een nieuw verhaal dat gelegenheid geeft onderdeel van de oplossing te zijn i.p.v. onderdeel van het probleem. Dit boek is ook het eerste in lange tijd dat ik als boekenbarbaar behandelt heb, het zit nu barstensvol met ezelsoren, en ik heb werkelijk overal aantekeningen gemaakt, ik kon het niet laten, zo een fascinerend boek is het. Ik heb over dit soort onderwerpen reeds veel gelezen en kreeg dan op een gegeven moment zoiets van, ja ja prima boek maar nu weet ik het wel een keer, maar bij dit boek had ik dat juist niet. Zou je dit jaar maar 1 boek lezen dan kan ik je deze van harte aanbevelen, al het leven op aarde kan hier baat bij hebben. Het boek trekt het klimaalverhaal breder, uit het enge reductionische (het leven reducerende) koolstof verhaal naar een ander verhaal waarin naar het geheel gekeken wordt, met oog voor ecosystemen in al haar schoonheid en complexiteit, en waarin bijvoorbeeld ook de rol van waterdamp naar de voorgrond komt. En dat dan allemaal op leesbare wijze. Mensen die (zoals ik vroegah) denken dat dit verhaal dan ook niet zo wetenschappelijk is, kan ik geruststellen, het boek is geschreven door een academicus met een graad in de wiskunde, die de moed heeft breder te kijken dan zijn reductionische achtergrond lang is, dat wel. Ook wijst hij net als een van mijn permacultuurdocenten Patrick Whitefield de westerse wetenschap zeker niet af omdat het beperkingen heeft, maar ziet hij het belang van het inzien van de beperkingen van haar methodes in, ziet goed dat iedere theorie voorlopig is, en heeft daarmee juist een zeer wetenschappelijke houding. Bovendien vervalt hij niet tot het misbruiken van wetenschap als geloof/dogma zoals in onze huidige dominante cultuur zo gebruikelijk is. Hiermee schept hij ruimte voor het leren van andere culturen en het ontstaan van een permanente cultuur. Uit het boek De energiecrisis, geeft net als de ecologische crisis waar het aan gerelateerd is, ons gelegenheid om te veranderen van domineren naar participeren. Energie wordt dan net als ecologie een kwestie van relaties, niet van hoeveelheid. Net als alle andere levende wezens zullen we altijd energie gebruiken om onze omgeving te veranderen, maar in een tijdperk van partnerschap met de natuur waarvan we een onderdeel zijn, is de gedachte dat onze vooruitgang afhangt van meer en meer energie achterhaald. Het huidige klimaatverhaal wordt net als bijvoorbeeld debatten over overbevolking, gezien als "another simplifying narrative that promises salvation if only we can reduce a global number". Het zijn met andere woorden voorbeelden van door de bomen het bos niet meer zien. En dat is niet hoe ecosystemen werken, het zijn netwerken van relaties die nog altijd in kunnen storten als je een van haar variabelen verbetert. Dat klinkt wellicht dramatisch en is ook een zeer serieuze zaak, maar bied tegelijkertijd hoop, het is zoals bijvoorbeeld de Australische permacultuurdocent Goeff Lawton ook zegt, een kwestie van de manier waarop dingen gedaan worden, en niet het feit dat ze gedaan worden, als we regeneratief gaan handelen dan gaan we met meer mensen juist sneller vooruit. Om dit te bereiken hebben we een ander verhaal nodig en dat verhaal bied dit boek/permacultuur, en dat is essentieel omdat zoals mijn favoriete filosoof Caitlin Johnstone altijd zo mooi zegt, "humans are story telling animals". Vele vriendelijke groene groeten, Maranke Spoor www.permacultuuronderwijs.nl