Nergens gedijen illusies beter èn worden ze sneller doorgeprikt dan in Hollywood: 'But the show must go on...' De dag van de sprinkhaan (The Day of the Locust) is een nietsontziende kijk op de droomfabriek, een filmische parodie op de sterrencultus en op het collectieve zelfbedrog dat ermee gepaard gaat. Er is misschien wel niemand die het ware Hollywood met zijn paradoxale valkuilen en pijnlijke tegenstellingen beter heeft begrepen dan Nathanael West. In zijn satire richt hij zich op de duistere kanten van een door en door kunstmatige wereld, met daarin maar weinig winners en veel losers: de eeuwige figuranten, would-be sterretjes, anonieme stand-ins en verlopen diva's. Hun grote doorbraak zal wel nooit (meer) komen, maar toch jagen ze hun illusies fanatiek na - tot ook zij zich verslagen moeten aansluiten bij al diegenen die er niet in geslaagd zijn deel uit te maken van The American Dream. Nathanael West beheerst als geen ander de delicate kunst van de vlijmscherpe analyse. Met ongekend cynisme legt hij de tragiek bloot van een wereld vol uitzichtloze dromers, overigens zonder deze belachelijk te maken. Want droom en werkelijkheid mogen dan nog zo ver uit elkaar liggen, het eeuwige verlangen van de mens laat zich niet beteugelen. En daarmee is dit boek een demasqué van de moderne waanzin om ten koste van alles een ster te willen zijn. Met een voorwoord van Désanne van Brederode Dorothy Parker: 'Ontzettend grappig, vreselijk treurig, snoeihard en vertederend.' Niet voor niets één van de favoriete schrijvers van Ernest Hemingway.