Zoals wel meerdere mensen die menen boeken te moeten schrijven werd Aldo D’Hoe geboren terwijl zijn moeder van hem aan het bevallen was en groeide hij op tot hij volwassen werd. Bij hem althans lichamelijk (1,75m). Om de geestelijke schade te beperken studeerde hij zelfs hoger: Lichamelijke Opvoeding en Fysiotherapie (VUB) en Familiale en Seksuologische Wetenschappen (KUL). Een keuze die afweek van zijn echte stokpaardjes: Sterrenkunde (wegens niet slim genoeg) en Theologie (wegens niet gelovig genoeg en dus schrik voor grensoverschrijding). Aldo is een streek- (Pajottenlander) en stamboomgenoot van Urbanus (hun moeders waren nichten; hun vaders duidelijk niet). Zouden vrouwen dan toch humorgenen kunnen doorgeven? Want humor in al zijn vormen, dat brengt de auteur in dit boek. Aldo goochelt met taal en namen. Leuke wetenswaardigheden over (pseudo)wetenschap en het heelal worden afgewisseld met een satirische tot absurde kijk op zowat elk maatschappelijk thema en op het geloof. De lezer komt uiteindelijk zelfs te weten waar die ‘kleurvastheid’ voor staat. U vindt het gegarandeerd spijtig dat het na 30 hoofdstukjes al is afgelopen. De wederhelft van D’Hoe wenst zich, voor wat de passages betreft die handelen over hun persoonlijke levenssfeer, te distantiëren van de inhoud. Wellicht terecht. ‘De auteur bereikt in dit boek moeiteloos het hilarische karakter van onze politieke verslaggeving’ – Q.Y. in Het Laatste Nieuwsblad ‘If he goes on like this, Aldo D’Hoe will make Flemish literature great again’ – D.T. in The Washington Post ‘De Brexitsaga en onze regeringsvorming in absurditeit overtroffen’ – X.Z. in De Avond