Yves is 37 jaar als hij in een nachtmerrie belandt. Zijn vrouw Sandra bedriegt hem met zijn beste vriend. Ze manipuleert de situatie en kruipt zelf in de slachtofferrol. Ze wordt verschillende malen opgenomen op een psychiatrische afdeling en op de intensive care. Wanneer Yves uiteindelijk de scheiding in gang zet, worden de kinderen echter aan haar toegewezen. Yves probeert zijn leven weer op te bouwen, maar wordt meegesleurd in een achtbaan van emoties. Er volgen talloze machtsspelletjes met de kinderen als pionnen, gebeurtenissen worden door zijn ex-vrouw in scene gezet en ze provoceert haar hele omgeving. Ondanks talloze hulpkreten wordt er door de instanties niet ingegrepen. Van een afstand kijkt Yves toe hoe verschillende nieuwe mannen in het leven van zijn kinderen komen en weer verdwijnen. Hij raakt steeds verder van zijn kinderen verwijderd. Sandra heeft de regie volledig in handen. Voor de buitenwereld een onzichtbare lijdensweg, voor Yves een op hol geslagen trein zonder eindpunt. Hij begint te begrijpen hoe en waarom familiedrama's ontstaan maar besluit dat hij die weg nooit wil inslaan. Het rechtssyteem laat vaders zich bewijzen en toch eindigen ze aan de zijlijn.