De beelden van Frank Rijkaard die op het WK van Italië (1990) de Duitser Rudi Völler bespuugde, werden overal ter wereld uitgezonden en oogstten afkeer en verbijstering. Het was ook niets voor Rijkaard, die toen al bekendstond als een introverte en - voor een voetballer - beschaafde man. Herman Rijkaard was een van de weinige mensen die totaal niet geschokt waren door het incident. Hij herkende in de abjecte reactie van zijn broer het straatvechtertje dat als jochie zijn vijanden meteen op hun bek sloeg als er ruzie was. De buitenwereld kent die kant van Frank Rijkaard niet. Van het spuugincident heeft Frank Rijkaard een dag last gehad. Pakweg 24 uur schaamde hij zich dood, om vervolgens zijn vizier op de toekomst te richten en nooit meer terug te kijken. Op dezelfde manier gaat hij om met zijn vele successen. Frank Rijkaard houdt namelijk niet van terugkijken. Om de grappen die destijds in Amsterdam werden gemaakt (waar ze hem onder meer de Milan Lama noemden), kon hij wel lachen. Zoals er ook een flauwe glimlach om zijn lippen verschijnt wanneer je hem aan het EK van 1988 herinnert. Maar het liefst leeft Frank Rijkaard in de toekomst; het heden gaat hem eigenlijk al te traag. Kortom, niet iemand om eens uitgebreid zijn levensloop mee door te nemen. Rijkaard waakt er angstvallig voor om in interviews ook maar iets van zijn zielenroerselen prijs te geven. Als het aan hem ligt, blijft hij zijn leven lang een gesloten boek. Journalist en televisiemaker Leo Verheul volgde Frank Rijkaard als speler en trainer op de voet. In dit boek probeert hij de muur rondom het fenomeen te slechten. Wie is Frank Rijkaard? Langzaam maar zeker komen de contouren van het antwoord op die vraag in zicht...