Curaçao was van 1499 tot 1634 een onderdeel van Spaans-Amerika. Daar regeerde de koning met het koninklijk patronaatstelsel, waardoor de hele bevolking katholiek gemaakt moest worden; dus ook Curaçao, dat een onderdeel werd van het bisdom Coro/Caracas. Tijdens de Tachtigjarige Oorlog veroverde de West-Indische Compagnie (uit de Nederlanden) Curaçao om een goede haven te hebben voor haar aanvallen op de Spaanse macht in het Caribisch gebied. Bijna de hele oorspronkelijke bevolking werd in 1634 afgevoerd naar Venezuela en Curaçao werd zo in een klap gereformeerd. Bij de vredesonderhandelingen in 1648 tussen de Republiek der Verenigde Provincïen en Spanje kwam de juridische kant van de bisschoppelijke rechtsmacht niet ter sprake, waardoor de Spaanse koning nog steeds via de bisschop invloed bleek te hebben op Curaçao. Dat duurde tot het opheffen van het Spaanse patronaatsrecht in de revolutietijd begin negentiende eeuw. Vanaf de Vrede van Munster in 1648 moest Curaçao veranderen van kaperscentrum in handelscentrum. De West-Indische Compagnie werd groothandelaar in de slavenaanvoer naar de Spaanse koloniën. De Spaanse regering wenste alleen maar katholieke slaven, dus moesten er op Curaçao katholieke priesters gestationeerd worden met een 'tijdelijke verblijfsvergunning'. Zij mochten zich uitsluitend bezighouden met de missionering van de zwarte bevolking, want de blanke gereformeerden en joden wilden geen zwarten in hun gebedshuizen en op hun begraafplaatsen. Dankzij deze religieuze tolerantie uit racistische intolerantie was bij het opheffen van de West-Indische Compagnie eind achttiende eeuw de gehele zwarte bevolking van Curaçao katholiek. Christine Schunck heeft vele jaren lesgegeven en ging in de tweede helft van haar leven ook wetenschappelijke artikelen schrijven over de geschiedenis van Curaçao. Intolerante tolerantie verschijnt ook als proefschrift.