Leena is geen roman in de zin van een verhaal met een plot. Het is het portret van een oude vrouw en opgebouwd alsof het is geschilderd met vegen en vlekken.
In de eenzaamheid die Leena zelf gezocht heeft - in een poldergebied waar ze niets kent - komt langzaam haar karakter en wat zich in haar geest afspeelt, te voorschijn. De contacten die ze met een paar mensen nog heeft, zijn oppervlakkig.
Ongetwijfeld zijn het de laatste jaren van haar leven, af te leiden aan de verstilling zoals die toeneemt naar het einde van het boek.
Het boek is fictie, maar bevat ook enkele autobiografische herinneringen aan de bevrijding van de Duitse bezetting in 1944, verbeeld in het kind dat regelmatig bij Leena opduikt.
Elementen van het Zeeuwse landschap zijn er in te vinden. Vooral van Walcheren en Zeeuws Vlaanderen.