Als jongetje geloofde Henk van Os al in God. En zijn geloof, dacht hij, was minstens zo oprecht als dat van Petrus. Om het te bewijzen, hoefde hij alleen maar even over water te lopen. En zo haalde Van Os natte voeten in het Paterswoldse meer.Meer dan zestig jaar later verklaart zijn zoon Pieter dat de belangstelling voor religieuze kunst van zijn vader niet met zijn geloof te maken heeft, maar met `een drang tot godsdienst. Van Os senior is verbaasd. En ook geïntrigeerd. Maar de materie blijkt zich slecht te lenen voor een gesprek bij een kopje koffie. En zo beginnen de twee een briefwisseling over geloofszaken, die jaren in beslag zal nemen.In de brieven die vader en zoon elkaar schrijven, komt van alles voorbij. Indringende jeugdherinneringen aan sherrydrinkende dominees. Mystieke ervaringen bij de San Dominico in Siena en op het Spui in Amsterdam. Maar ook persoonlijke drama's, als de plotselinge dood van een zusje, en later van een zoon, die tegelijk broer is. De gedachten die deze persoonlijke ervaringen oproepen, verdiepen ze met inzichten van filosofen, psychologen en (kunst)historici.Wat is geloof? In het gesprek tussen vader en zoon probeert de zoon erachter te komen waarom zijn generatie de deur naar een georganiseerd geloofsleven helemaal heeft dichtgeslagen. De vader probeert grip te krijgen op zijn eigen geloof. Toch is hun uitgangspunt hetzelfde: het is tegenwoordig niet interessant meer te vragen wat niet te geloven, maar wat wel.