‘Ik weet dat Simon dood is. Ik weet dat hij niet meer terugkomt. Ik weet dat ik hem nooit meer ga zien. Ik weet dat al sinds ik hem zag sterven terwijl ik hem vasthield. Maar ik besef het niet altijd. Vaak duw ik dat besef, die gedachte, weg. Omdat het draaglijker is. Omdat ik dan even kan leven. Ademen.’ Wat gebeurt er als de liefde van je leven sterft? Bij Stien Verbelen voelt het alsof iemand de resetknop in haar hersens indrukt. Mensen zeggen haar: ‘Lach! Je zal je beter voelen als je lacht.’ Maar hoe kan je nu lachen als alleen maar emmers verdriet in je schuilen? In Voor altijd giet Stien Verbelen haar rouw in woord en beeld. Een monument voor de liefde die blijft. Met als bijschrift: je mag nooit opgeven.