“U heeft inderdaad een borstkankertje.” De chirurg zegt het op een bijna lieflijke toon. (...) Maar het grootste deel van de informatie die ik krijg, gaat langs me heen. Ik ben nog blijven hangen bij het woord ‘borstkankertje’. Kanker is kanker. Doe er geen geschenkverpakking om, man! Voor jou is mijn kleine tumor misschien niet interessant om weg te snijden, maar voor mij is het kanker! Knock-out geslagen. Zo voel ik (48) me na de diagnose borstkanker. Wanneer de allereerste stofwolken zijn opgetrokken, kom ik wat meer bij zinnen. Wat kan ik zelf doen om op een ‘gezonde’ manier met mijn ziekte en behandeltraject om te gaan? Met vallen en opstaan bewandel ik een nieuw pad, op weg naar mijn grote verlangen. Onderweg moet ik langs obstakels als doodsangst, verdriet, boosheid, schuld en schaamte. Gelukkig zijn er hulpbronnen waar ik rijkelijk uit kan putten. Zoals mijn intuïtieve wijsheid, die van onschatbare waarde blijkt te zijn.