...blijft er voortaan een stoel leeg. Het huis waar vanaf dat moment je moeder woont, is ineens ingrijpend veranderd. De meubels hebben nog hun eigen plek, maar één stoel is nadrukkelijk leeg. De eerste tijd zit je daar niet. Alleen iemand die verder weg staat neemt in die stoel plaats. Zoals de huisarts die even bij mijn moeder op visite kwam. Hij kwam nooit eerder over de vloer, want mijn vader is nooit eerder ziek geweest. Hij kende mijn vader niet in die stoel. Na verloop van tijd ga je er juist wel zitten. Om bewust weer die plaats in huis in te nemen. Om de stoel niet leger te maken dan hij is. Om de kamer te overzien vanuit zijn perspectief. Mijn vader hechtte niet aan een vaste plek. Net zo lief zat hij naast één van ons op de bank. Nee, veel liever nog. Toch blijft het zijn stoel.